Բրյուս Լի
Մետրը 0.08 վայրկյան ֆենոմենալ արագությամբ իր հակառակորդներին հասցրած հուժկու հարվածների արանքում Բրյուս Լին հասցրել է նաեւ բանաստեղծություններ գրել: Միանգամայն գեղեցիկ:
Որքան անողոք ու կտրուկ հարվածներն էին նրա մարտաֆիլմերում, այնքան գթառատ ու մեղմ են տողերը նրա բանաստեղծություններում: Վայելեք մարտարվեստի լեգենդար ներկայացուցիչ Բրյուս Լիի երեք բանաստեղծություն` իմ թարգմանությամբ:
Ընկնող տերևը
Քամին անզուսպ ջրիկանում է անձրևի հետ:
Այգուց դուրս մի փոքրիկ դեղին տերև
Հուսահատ կառչել է իր մայր ճյուղից:
Պոկում եմ տերևը,
Դնում գրքի մեջ:
Հիմա նա տուն-տեղ ունի:
Մեռնող արևը
Մեռնող արևը պառկում է տխրորեն հեռավոր հորիզոնում,
Աշնանային քամին փչում է անգթորեն,
Դեղին տերևները թափվում են:
Սարի գագաթից
Երկու աղբյուրներ բաժանվեցին դժկամորեն իրարից,
Մեկը` դեպի արևմուտք, մյուսը` դեպի արևելք:
Արևը կրկին կծագի առավոտյան,
Տերևները կրկին կկանաչեն գարնանը,
Իսկ մենք սարի աղբյուրների պե՞ս պիտի լինենք,
Որ էլ երբեք չեն հանդիպելու:
Լուռ Ֆլեյտան
Չեմ ուզում ո՛չ տիրել,
Ո՛չ էլ, որ ինձ տիրեն:
Դրախտ այլեւս չեմ բաղձում,
Եվ, որ ավելի կարևոր է, այլեւս չեմ վախենում դժոխքից
Տառապանքներիս դեղը
Ներսումս է եղել ի սկզբանե,
Բայց ես չէի օգտագործում:
Հիվանդությունս ներսումս է առաջացել,
Իսկ ես չէի նկատում,
Մինչ այս պահը:
Այժմ հասկանում եմ, որ լույսը երբեք չեմ գտնի,
Եթե, մոմի պես, ինքս իմ վառելիքը չլինեմ,
Որ ինքս ինձ սպառեմ:
